وقتی نیچه گریست

لوسالومه پیراهن سیاه، ساده و بلندی که تا روی گلوی او دکمه می خورد، پوشیده و پوستی از سر و بدن روباهی با چهره و دست و پای ظریف، برای محافت، روی شانه ها انداخته بود. برای برویر عجیب به نظر می رسید که لوسالومه در آن هوای سرد وِنیز ، از بالاپوش خز استفاده نکرد، ولی در این مطب گرم، پوست روباه را چنین محکم، بر خود پیچیده است. ضرورت داشت موضوع اصلی مطرح شود، بنابراین گفت: خانم بهتر است در مورد بیماری دوست شما حرف بزنیم 

لوسالومه جواب داد : بیماری نه ، نا امیدی. چند پیشنهاد دارم اجازه می هید مطرح کنم؟

مرد، خشمگین فکر کرد : گستاخی او حد و مرز ندارد؟ چنان حرف می زند که انگار، یکی از همکاران، رئیس کلینیک پزشکی یا زنی سی ساله و پر تجربه است، نه دانش آموزی نا آگاه !!!

آنگاه بر خود نهیب زد : آرام باش یوزف ! او بسیار جوان است و خداوند وین، یعنی آداب دانی را هم باور ندارد. البته بهتر از من، پروفسور نیچه را می شناسد. زنی باهوش است و احتمالا حرف های مهمی هم دارد. خدا می داند که هیچ درمانی برای بیماری نا امیدی نمی شناسم وگرنه پیش از همه، خودم را درمان می کردم.

به آرامی پاسخ داد : البته خانم، بفرمایید

لوسالومه : امروز برادرم ینیا را دیدم. تاکید کرد که برای درمان آنااو ، از خواب مغناطیسی استفاده کرده اید تا ریشه های روانی همه نشانه های بیماری به یاد او بیاید. فراموش نکرده ام که در وِنیز هم گفتید بر ملا شدن ریشه هر نشانه، موجب از بین رفتن آن می شود. شیوه این تفکر، موجب کنجکاوی من شده. امیدوارم روزی با در اختیار داشتن فرصت کافی، مرا با مراحل دقیق این موضوع، راهنمایی کنید.

برویر سر به نشانه پذیرش تکان داد، دست ها را به طرف لوسالومه دراز کرد و گفت این کار ، تجربی است و متاسفانه اگر همه فرصت های دنیا را به من هم بدهند، نمی توانم توصیف دقیقی از این مورد بکنم. پیشنهاد شما چیست؟