اختلال شخصیت نمایشی

یکی از همکاران لیسا چنین تعریف می کند: اوایل به نظر می رسید لیسا سرشار از زندگی است و از آن لذت می برد. او مجرد و حدود 35 ساله، دانشجوی فوق لیسانس بود. همیشه لباس هایی با رنگ روشن و جلب توجه کننده می پوشید. روز ها به کودکان معلول درس می داد. وقتی برای اولین بار با او ملاقات کردم با شور و شوق تمام تعریف کرد که چقدر از تحقیقات من خوشش آمده و به وضوح در تعریف اغراق می کرد. او را زیاد می دیدم  چون شاگردان لیسا در قسمتی از تحقیقات من شرکت داشتند اما در عرض چند هفته رابطه مان اندکی دچار مشکل شد. لیسا به طور دائم درباره بیماری های خود صحبت می کرد مثلا موقعی که به زمین می افتاد، این موضوع کار ما را مختل می کرد. لیسا به دیگران قول هایی می داد که وفا کردن به آن ها غیر ممکن بود اما به نظر می رسید هدف آن به دست آوردن تایید دیگران است، وقتی قولش را می شکست معمولا داستانی سر هم می کرد تا دلسوزی و محبت دیگران را بدست آورد برای نمونه به مادر یکی از دانش آموزان قول داده بود یک تولد عالی برای دخترش بگیرد اما زمانی این قول یادش آمد که مادر آن دختر با یک کیک بزرگ وارد مدرسه شد، با دیدن این صحنه لیسا مثل بمب منفجر شد و مدیر مدرس را مقصر می دانست که او را تا دیر وقت در مدرسه نگه می دارد در حالی که اصلا چنین نبود. لیسا معمولا وقت جلسه را می گرفت تا در مورد آخرین خواستگارش صحبت کند تقریبا هر هفته برایش خواستگار می آمد و علاقه او درباره آینده اش در بالاترین حد بود، با اینکه نه به دار بود و نه به بار مراسم عروسی را با جزئیات کامل برنامه ریزی می کرد. لیسا تلاش می کرد تا خودش را برای همکاران مرد عزیز کند زیرا آن ها همیشه به او کمک می کردند از مخمصه هایی که در اثر بی نظمی برایش اتفاق افتاده است خلاص شود. به گفته معلمان و همکاران لیسا هنوز نتوانسته است با کسی دوست صمیمی شود هر چند درباره آخرین خواستگار خود می گوید که این یکی دیگر خودِ خودشه. بعد از یک دوره افسردگی طولانی مدت لیسا به روانشناس مراجعه کرد. تشخیص روانشناس این بود که او اختلال شخصیت هیستریونیک دارد.